ممنوع الكار شدن حیاتی چه فایده ای دارد؟
علی جون: محمدرضا حیاتی را می شود مرد اخبار ایران نامید. كسی كه سال هاست ساعت 9 شب بسیاری از ایرانیها را به خود مختص كرده است خصوصاً آنهایی كه روی خبر ساعت 21 شبكه یك، تعصب دارند و به هر شكل ممكن حتی اگر جایی میهمان باشند باید آنرا ببینند.
به گزارش علی جون به نقل از ایسنا، در ادامه یادداشت «عصرایران» آمده است: این مرد اخبار حالا به خاطر یک اظهارنظر ممنوع از کار و اصطلاحا ممنوع الکار شده است. دلیل این ممنوع کاری هم گویا تعریف از ابراهیم حامدی (ابی) و فردین بوده است. خودش ماجرا را اینگونه روایت می کند: «تماس گرفتند گفتند فعلا نیایید. من هم گفتم چشم. عرض کردم من که بازنشسته شدم و همان موقع هم پیش از دستور شما تقاضا کردم اگر امکان دارد دیگر نباشم. بالاخره ممکنست شخص آقای علی عسگری، مدیر خبر، معاون سیاسی و دیگر دوستان از حرف من ناراحت شده باشند ولی هر حرفی زدم فقط از روی صداقت و حرف دلم و مردم بوده است.»
ممنوع الکاری در صداوسیما درست مثل خودکار گذاشتن معلم ها بین انگشت های دانش آموزان است. آنها خودکار می گذاشتند تا دانش آموز خاطی درس عبرتی باشد برای دیگران و صداوسیما ممنوع الکار می کند تا حساب کار دست بقیه مجری ها، بازیگران و اخبارگویان بیاید.
پیام واضح است: «ما حتی با حیاتی اتوکشیده هم شوخی نداریم چه برسد به شما که گاهی شلوار پاره هم می پوشید.» هم آن معلم ها فکر می کردند تنبیهشان به نفع دانش آموزان است و هم این مدیران صداوسیما؛ که تاریخ نشان داده است هر دو اشتباه می کنند.
نباید فراموش کرد که حیاتی از دسته افرادی است که تحلیل سیاسی ندارد و به خاطر همین نبود تحلیل، مورد توجه مدیران تلویزیون برای خواندن اخبار شد و گرنه او هم مانند بعضی از گویندگان قدیمی خبر حاضر به همکاری با صداوسیما نمی شد.
واقعا این همه «ممنوع کار» کردن افراد در صداوسیما، چه دستاوردی برای تلویزیون داشته است؟ دیگر کسی کاری، حرفی و نظری مغایر با منویات مدیران صداوسیما نکرده، نزده و نداده است؟ آیا دیگر همه دست به سینه ایستادند و «چشم» از دهانشان نیفتاد؟
اتفاقا این ممنوع الکار کردن آدم ها، دایره صداوسیما را تنگ تر و تنگ تر کرد. ما هر روز می بینم که هنرمندان بیشتری از صداوسیما به ویژه تلویزیون فاصله می گیرند. گزارشگران و مجری های بیشتری سودای شبکه های آن ور آبی را می کنند. می بینیم که مدیران تلویزیون با دست خودشان تابلوی «ماهواره نگاه کن» را به مردم نشان می دهند. واقعا چرا تلویزیون دیگر مثل دهه هشتاد و حتی هفتاد برای مردم جذاب نیست؟ چرا چهره هایی که مردم آنها را دوست دارند دیگر حاضر نیستند وارد قالب تلویزیون شوند؟
واقعا اگر نبود خلاقیت های فردی و کپی کاری های غربی، صداوسیما چه حرفی برای گفتن داشت؟ چرا دیگر تلویزیون نمی تواند سریال های خیابان خلوت کُن بسازد؟ چرا دیگر حتی نمی تواند سریال مناسبتی خوب بسازد؟ ماه رمضانی که گذشت را ببینید تا متوجه عمق فاجعه شوید.
به نظر می رسد صداوسیما فقط به دنبال زدن حرف جریانی خاص در کشور و جلب نظر آنهاست و اینکه باقی مردم چه می گویند و چه فکر می کنند برایشان مهم نیست. ممنوع می کنند، سانسور می کنند، مجری حذف می کنند تا بشود آنچه آنها می خواهند.
همین می شود که سریال های ترکی، سکه رایج کشور می شود و شبکه های ماهواره ای با نصف امکانات صداوسیما به آسانی گوی رقابت را می ربایند. آنها هر روز فکر می کنند چگونه مخاطب جذب نماییم و مدیران صداوسیما هر روز منتظرند ببینند چه کسی را ممنوع الکار، ممنوع التصویر، ممنوع الصدا و... کنند.
منبع: علی جون
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب سایت علی جون